Overlijdensgedicht : 'Een doffe, droge, felle pijn'
Een doffe, droge, felle pijn
omvat en wurgt mijn hele denken
mijn ziel en zinnen zijn zo leeg
ik kan geen aandacht schenken
Aan de helderwitte morgendauw
die als een sprei van fijn satijn
ligt uitgespreid: 't graf bedekkend
de pijn dreunt als een droef refrein
Waarom heb ik steeds vergeten
te zeggen dat ik van haar hield?
't is nu te laat; de kist gesloten
wat heeft mij jarenlang bezield?
De kist zakt langzaam in de aarde
en op 't zwartgerande lint
lees ik wat ik had moeten zeggen:
tot ziens mama, uw dierbaar kind...