Overlijdensgedicht : 'Twee handen aan een ragdun touw'
Twee handen aan een ragdun touw
de dunne draad des levens
daaraan had jij je vastgeklemd
hopend, wachtend en onwetend
Hopend dat het goed zou gaan
vechtend voor je leven
onwetend dat de tand des tijds
je touw had doorgevreten
Toen kwam je eind, je touwtje brak
het einde van het bestaan
en ben je stilletjes, maar trots
naar ma op weg gegaan